Imagine Travels

6^e vakantiedag Wat een luxe, elke ochtend om 9 uur staat er weer een heerlijk ontbijtje klaar.

Als de heer des huizes zijn opwachting maakt zie ik mijn kans schoon en vraag waar hij die mooie foto heeft genomen die bij ons in de slaapkamer hangt. Oh, dat is hier vlakbij legt hij uit. Spontaan besluiten we om dit dan het plan voor vandaag te laten zijn. De route die we gisteren gemist hebben richting Loch Assynt kan ook nog wel op een ander moment.

We rijden richting Lairg. De Schotse luchten wisselen zoals alleen Schotse luchten dat kunnen. Elke 5 minuten verandert de stemming van somber grauw en grijs bewolkt, naar lieflijk bijna zonnig en zomers om vervolgens een woest en onrustig en steeds variërend schouwspel op te voeren waarin de zon dramatisch haar stralen door kolkende wolken laat blinken. De bundels zonneschijn bewegen als een zoeklichten over het landschap, speurend naar ik weet niet wat.

Na een minuut of twintig rijden, op de weg naar Lairg, staan we oog in oog met dat eenzame huisje midden in het landschap met het meer. Net nog was het redelijk weer, met wat plekjes blauw in de lucht die het benodigde licht door lieten om een interessante foto geven.

Ik stel m’n statief op en wacht geduldig op die ene open plek die net zijn licht goed zal laten schijnen. Maar de zon laat zich slechts sporadisch zien, dus het wordt vooral een dreigende wolkenluchten foto. Je kunt er wel een mooi verhaal bij verzinnen. Wie of wat bevindt zich achter de dichtgetimmerde ramen en deuren van het huisje met het rode dak? En welk gevaar schuilt er achter het dreigende bordje Danger! keep out! Waarschijnlijk niet veel meer dan een verrotte vloer, maar veel leuker is het om je een geest uit een lang verleden voor te stellen, of wellicht een buitgemaakte schat die hier verstopt is en waar de eigenaar van is verdwenen.

Pas vele tientallen jaren later breekt een stel tieners in tijdens een stormachtige nacht en proberen ze een vuurtje te stoken met het vochtige vermolmde hout dat ze binnen vinden. De schoorstenen zijn al lang geleden verstopt, oude vogelnesten en resten van iets wat je maar beter niet van al te dichtbij kunt onderzoeken liggen in de haard. De deur staat open om de walmen van rokerige vuurtje een uitweg te bieden. De wind giert om het huisje en met een enorme windvlaag knalt de deur dicht en dooft het vuur onmiddellijk. Het is aarde donker en er is iets veranderd in de atmosfeer. De wind krijgt vat op de pannen, het kraakt en schuurt en kreunt, en de tieners maken zich, geen seconde te vroeg, uit de voeten als met donderend geraas (wat anders) het dak in stort. Als ze aarzelend met hun telefoons naar binnen schijnen om te kijken of er nog iets te redden valt van het bier en de proviand vinden ze, midden in de overblijfselen van het smeulende vuur een skelet, dat met het ingestorte dak mee naar beneden gekomen is. Het lijkt wel of het zich warmt aan het geblakerde hout, maar een keurig rond gat in het voorhoofd duidt er op dat dit iemand is die al jaren geleden koud is gemaakt. Op dat moment rijdt een auto het grindpad op rijden, de tieners kijken op, de lichten van de auto zijn gedoofd. . . . Of heb ik nu iets te veel detectives gekeken.

We besluiten door te rijden naar Lairg, het is nog wel even een tocht, maar we hebben de tijd aan onszelf. Hoe verder we naar het oosten komen hoe minder ruig het landschap wordt. Dat lijkt me eigenlijk in z’n algemeenheid ook zo, zal ik aan het eind van de vakantie constateren. We vinden een heel gezellig ogend tentje ‘the pier’. Het heeft allerlei awards gewonnen en ziet er hip en trendy uit. Ook de gerechten op de kaart ogen hip, maar smaken eigenlijk erg kunstmatig. de ‘open bloomer’ met geitenkaas is bedolven onder een laag veel te zoete en chemische chilisaus. De koffie is gelukkig lekker. En met een jas aan is het heerlijk buiten in het zonnetje op het terras.

Wel leuk om in Lairg geweest te zijn, ik had het al vaker op de kaart zien staan, zo midden in noord west Schotland. Het leek altijd een eenzame plek midden in het landschap. Ook wel eens gezocht naar overnachtingen op een of andere trip. Vaak zijn zulk soort plaatsen romantischer en avontuurlijker op een kaart dan ze in hun gewone één-en-twintigste-eeuwse werkelijkheid zijn. 

Link

Ik wil ook graag rijden en vandaag is het zo ver dat Adri me achter het stuur laat. Dat loopt niet goed af. Op het allerstilste stuk van de eenbaansweg waarop we rijden kruip ik achter het stuur, en moet ik, net zoals mijn geliefde hiervoor, wennen aan het links rijden en aan de andere positie op de weg die je inneemt, zelfs op een smal éénbaans weggetje. Op een gegeven moment komt er een enorm gevaarte van een landbouw voertuig ons tegemoet, en ik wijk uit, veel te ver naar links natuurlijk. Bij alle handelingen krijg ik luidkeels commentaar van links, zoveel dat ik na een tijdje voor de veiligheid de auto aan de kant zet omdat ik ondertussen zelf link ben en me niet kan concentreren. Bovendien kan ik vervolgens luid en duidelijk mijn eigen commentaar kan leveren zonder op de weg te hoeven letten. Links rijden blijft link.

Terug gekomen horen we van Angus dat we langs twee van de huizen van de Duke of Westminster gekomen zijn. Ze staan leeg in afwachting van een plan of een koper. Ik stel voor dat de super rijke Duke het dan maar aan mij verkoopt (voor een symbolisch bedrag uiteraard) en dat ik dan wel een plan zal gaan bedenken en dat wil ik nog wel uitvoeren ook. “No doubt you can” zegt Angus. (20-7)